Baker City
We staan bijtijds op want we hebben afgesproken om 8 uur te verzamelen in de lobby en dan ergens uitgebreid te gaan ontbijten. Het wordt weer een stralende dag. De zon schijnt al uitbundig aan een mooi strakblauwe hemel. We schuiven aan bij het Lone Pine Café voor een heerlijk ontbijt buiten. We maken plannen om straks op pad te gaan naar het National Historic Oregon Trail Interpretive Center. Wij hebben dat gisteren voor we Baker City inreden op de heuvels zien liggen en dat lijkt een leuke bestemming voor vandaag. Het is niet te ver uit de stad en we hebben ook Jaz (https://www.akc.org/dog-breeds/lakeland-terrier/) bij ons, die heerlijk mee kan wandelen.
In het visitors center is een mooie voorstelling gemaakt van de tocht zoals die jaren geleden door de emigranten is gemaakt, met volgeladen huifkarren op weg naar een onbekende en hopelijk betere toekomst. We gaan de uitgezette wandeling volgen, met prachtige vergezichten over de grote vlakte met op de achtergrond de Blue Mountains. En ja, dan denk ik weer aan de tv-serie uit mijn jeugd die werd uitgezonden op de Duitse televisie: “Am Fuss der Blauen Bergen“.
Het pad loopt via een werkplaats van de blacksmith waar een demonstratie wordt gegeven naar de resten van de installatie van de Flagstaff Mine die gebruikte bij het winnen van goud. Aardig detail is dat deze mijn van de familie Geiser was, die door de jaren heen bijna 2 miljoen aan goud uit deze mijn haalde. Waarna ze de mijn verkocht en een hotel in Baker City kochten, het Geiser Grand, daar waar wij nu logeren. En wat tot op de dag van vandaag in oude stijl wordt gehouden.
De wandelroute loopt verder tot helemaal onderaan de heuvel waar een oude huifkar staat, daterend uit de tijd van de Oregon Trail. Deze laatste komen we door heel Amerika tegen omdat dit eigenlijk de oude hoofdroute is die de emigranten volgden om naar het onbekende westen te reizen. Ook hier weer restanten (afdrukken in het gesteente) van de sporen die de wagenwielen nalieten. Echter niet zo mooi en duidelijk als wij ze aantroffen en op de foto hebben vastgelegd bij de Platte River (Guernsey). Daarna nemen we de “moeilijke” wandelroute terug en omhoog. Zo ervaren we ook een beetje wat deze emigranten moesten overwinnen.
Na de lunch op het terras van het Lone Pine Café, waar we ook nog het staartje van de damesvoetbalwedstrijd Nederland – Zweden kijken, wordt er nog even een slag over de lokale markt gemaakt. Een bonte verzameling produkten wordt hier aangeboden. Rhonda koopt een bakje oranje frambozen en Kees een fles lokaal gestookte gin.
Eind van de middag schrijven we aan onze blog op onze “oude stijl” kamer met mahoniehouten meubelen en kroonluchter in het Geiser Grand. Om ’s avonds een cocktail te nemen in de bar en aansluitend aan te schuiven voor het diner. De eetzaal in het atrium is mooi in oude stijl met een prachtig glas in lood dak. De bediening loopt af en aan, maar is niet echt gekwalificeerd vinden we. Het voorgerecht is er snel en smaakt goed maar de bestelde wijn is er nog niet. Als het komt is het de verkeerde wijn. De serveerster had deze al geopend maar die moet weer terug. (je koopt hier niet per glas maar per fles). Dan komt na lang wachten het hoofdgerecht door voor 3 personen, let wel we zijn met 4. Het door Jos bestelde gerecht (rib-eye) blijkt verkeerd te zijn, maar hij mag het opeten en het wordt niet in rekening gebracht. Mijn gerecht ligt op dat moment nog in de pan te sudderen. Onze bordjes van het voorgerecht staan ook nog op tafel en zijn niet weggehaald. Het komt allemaal wat vreemd over. De serveerster doet wel heel aardig en vriendelijk maar wie weet is het haar eerste dag ??? Het dessert laten we maar voor wat het is. We nemen nog een afzakkertje in de bar en gaan dan slapen.