Leeuwarden – Amsterdam
Vandaag begint het grote avontuur.
Taco brengt ons naar Schiphol, dus de auto blijft mooi in de garage staan.
Op Schiphol is het, zoals gewoonlijk, een drukte van belang. Maar we nemen wel even rustig de tijd om met ons drieën een lekkere kop koffie bij Starbucks te halen. Dan zwaaien we Taco uit en gaan richting security. Gelukkig is het niet druk en verloopt alles soepel. Die hobbel is genomen.
Amsterdam – Reykjavik
De vlucht met Icelandair vertrekt met kleine vertraging, dus tijd voor een broodje.
We hebben prima stoelen in deze Boeing 767, op de 12e rij. Het is een korte vlucht van ruim 2 uur. Wel fijn dat het personeel goed Engels spreekt want het IJslands is niet te verstaan. Geschreven tekst kun je enigszins herleiden.
We landen in Reykjavik met een mooi zonnetje maar verder een desolaat landschap. Weinig kleur, nauwelijks groen, bomen en struiken ontbreken. Reykjavik Airport is wel mooi, licht en modern. Ook heel Amerikaans (denk dat er een militaire basis is, vandaar) en dat is te merken aan het aantal Amerikaanse passagiers dat rondloopt.
Reykjavik – Toronto
We lunchen met een broodje en – hoe kan het anders – Skir “Yoeghurt” met granola. Het valt meteen op dat ze hier met vegan, calorieën etc. werken, overal wordt het vermeld. Het is twee uur vroeger dan in NL.
Dan het tweede deel van deze overtocht. We vliegen niet met de geplande Boeing 757 maar hebben een 767 niet van IJsland Air maar van Euro Atlantic – een Portugees toestel – met een IJslandse bemanning en 1 Portugese Purser (en die had de broek aan). We hebben een upgrade naar businessclass en dat was een prima besluit. Er is volop ruimte en het menu is heerlijk (IJslandse haring met bietensalade vooraf en daarna keuzemenu). Na het eten ga ik gestrekt en sluit de luikjes.
Een klein uur voor de landing in Toronto (Canada) weer wakker. De zon schijnt nog steeds… de dag duurt wel lang. Toronto Airport is druk. Ik ben eerder uit het vliegtuig dan Jos en we zijn elkaar eventjes kwijt, maar dankzij de iPhone is dat zo opgelost.
Dan de hobbel Immigration! Toronto heeft bedacht dat het allemaal geautomatiseerd kan. Dus wij naar zo’n paal. Alles gaat goed tot het paspoort gescand moet worden, dan kent het systeem het niet (ondanks de ETA-aanmelding). Dus gewoon ouderwets: via de man/vrouw in het hokje. We mogen het land binnen. Onze koffers staan al naast de bagageband (net als veel anderen) omdat het allemaal nog langer heeft geduurd dan gewoonlijk.
Dan pakken we de shuttlebus van ons hotel. We checken in en gaan – het is plaatselijke tijd 21.30 uur – een afzakkertje nemen in de hotelbar. Eten hoeven we niet, ons systeem is even van de “leg” af. In Nederland begint een nieuwe dag en wij mogen gaan slapen, welterusten.
Best Western Plus Toronto Airport Hotel, Mississauga, ON
Fijn dat alles gelukt is. Nu kan het genieten beginnen ?
Welkom in Amerika en laat de rest van de reis net zo voorspoedig verlopen.
Marieke vroeg zich nog af of jullie in Amerika ook nog tijdlijnen gaan passeren?
Uiteraard passeren we (en hebben we) tijdlijnen gepasseerd. Reykjavik loopt twee uur achter met NL. Nu in Toronto is het verschil al 6 uren net als straks in Detroit. Als we in Minnesota loopt het verschil al op naar 7 uren (Central Daylight time). Aangekomen in South Dakota gaan we over op Mountain Daylight time (8 uur). Aangekomen in Vancouver is het opgelopen naar 9 uren (Pacific Daylight time. 9 uren vliegen later lopen we weer gelijk.
Start vrij! Vakantie!
Ik verheug me na het lezen van het verslag van dag 1 wat de “schrijfster” en de “fotograaf” allemaal in petto hebben de komende weken.